Είναι αλήθεια πως η πλειοψηφία όσων γεννηθήκαμε τη δεκαετία του ’60 και μετά, μεγαλώσαμε σε ένα αρρωστημένα υπερπροστατευτικό οικογενειακό περιβάλλον.
Σχηματίσαμε την άποψη πως η ζωή είναι ένας ανέφελος περίπατος, πως η ικανοποίηση των βασικών μας αναγκών είναι εξασφαλισμένες με έναν αυτονόητο και μεταφυσικό τρόπο.
Επόμενο είναι να πανικοβαλλόμαστε απέναντι σε κάθε δυσκολία, να μας αγχώνει αφάνταστα κάθεται που μας ξεβολεύει, που διαταράσσει τη μονότονη αλλά βαλμένη σε τάξη ζωούλα μας.
Κι έτσι καταδικαστήκαμε να παραμένουμε μονίμως σε κατάσταση παιδικής ανωριμότητας. Να περιμένουμε πάντα από κάποιον "μπαμπά"-προστάτη να λύσει τα προβλήματά μας, κι εμείς να πιστεύουμε πως έχουμε μόνο δικαιώματα και ελάχιστες υποχρεώσεις.
Το αποτέλεσμα είναι πως έτσι παύουμε ουσιαστικά να ζούμε.
Γιατί ζωή είναι πρωτίστως δυσκολίες και προβλήματα, και η αντίστοιχη προσπάθεια του ανθρώπου να τα αντιμετωπίσει και επιλύσει.
Μόνο μέσα από την αντιμετώπιση προβλημάτων και κρίσεων αποκτούμε, εμπειρίες, εξελισσόμαστε ως προσωπικότητες, ωριμάζουμε, ζούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου