Είναι "αναγκαία" η αγαμία του κλήρου;

Η αγαμία του κλήρου ταλαιπωρεί για αιώνες τη Δυτική Εκκλησία.

Επικρατεί ακόμα η μεσαιωνική αντίληψη πως η σεξουαλικότητα κι ο γάμος βρομίζουν τόσο πολύ τον άνθρωπο ώστε να μην μπορεί να υπηρετήσει το Θεό.

Καμιά σχέση με τους ιερείς πολλών αρχαίων θρησκειών, που με τη σεξουαλική πράξη μετέδιδαν στις γυναίκες τη θεϊκή δύναμη, ή αναλάμβαναν να προετοιμάσουν τα κορίτσια για το γάμο τους εκπαρθενεύοντάς τα!

Η Δυτική Εκκλησία επηρεάστηκε πολύ απ’ τον Αυγουστίνο.

Αυτός, έχοντας ζήσει για χρόνια τις κραιπάλες, δεν ήθελε ν’ ακούει κουβέντα για σεξ και γυναίκες.

Αντίθετα, ο μεταρρυθμιστής Λούθηρος αποδέχθηκε το γάμο των κληρικών.

Αλλά μόνο ως "αναγκαίο κακό", ως "αναρρωτήριο που θεραπεύει τις πληγές του γενετήσιου ενστίκτου".

Στις τάξεις του Λουθηρανισμού καλλιεργήθηκε κυρίως το πρότυπο της γυναίκας-νοικοκυράς.

Απ’ τον Λούθηρο κρατάμε κυρίως δύο συμβουλές του:

α) Το "κάνουμε" δυο φορές τη βδομάδα.

β) Αν η γυναίκα μας έχει "πονοκέφαλο", φωνάζουμε την παραδουλεύτρα.

Ποιος συντηρεί την πορνεία και την πορνογραφία;

Η άρνηση της σεξουαλικότητας απ’ τη θρησκεία δεν ωφέλησε καμία απ' τις δύο.

Αντίθετα, έδωσε τροφή στην πορνεία και στην πορνογραφία.

Η πορνεία προϋποθέτει το φόβο για το άλλο φύλο και τον υποβιβασμό της γυναίκας σε αντικείμενο.

Η πορνογραφία προϋποθέτει τον διπλό φόβο: για το άλλο φύλο και την σεξουαλικότητα.

Στην αρχαία Ελλάδα οι σεξουαλικές αναπαραστάσεις δεν θεωρούνταν ούτε σκανδαλιστικές ούτε ανήθικες.

Ήταν πάντα δεμένες με την καθημερινότητα και τη θρησκευτική πίστη.

Στη σημερινή Δύση, τη βιομηχανία της πορνείας και πορνογραφίας δεν συντηρεί η δήθεν ανηθικότητα της νεολαίας, αλλά η "ηθικότητα" των γονιών τους.

Ευτυχώς οι σύγχρονοι νέοι δεν αντιμετωπίζουν πλέον το σεξ ως "πρόβλημα" ή "αμαρτία" αλλά σαν μια υγιή δραστηριότητα που φέρνει χαρά και χαλάρωση.

Οι γονείς μου έζησαν σε μια εποχή που αγάπη χωρίς γάμο θεωρούνταν "αμαρτία". Ενώ ο γάμος χωρίς αγάπη ήταν "ευλογία Θεού"!

Εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή που δεν νοούνταν διαφήμιση χωρίς σεξουαλικό υπονοούμενο.

Δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αγοράσουμε αμάξι αν στη διαφήμιση δεν υπήρχε μια θεογκόμενα να μας κοιτάει προκλητικά.

Το πιάναμε αμέσως το "νόημα": οι γυναίκες είναι πουτάνες, έτοιμες να "κάτσουν" σε κάθε επιτυχημένο άντρα που μπορούσε ν’ αγοράσει και συντηρήσει μια τέτοια αμαξάρα...

Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν ήταν μόνο η ιουδαιοχριστιανική παράδοση που καλλιέργησε το φόβο (και το μίσος) για τη σεξουαλικότητα, τη γυναίκα και την ηδονή.

Υπήρξαν και πολλοί αρχαίοι φιλόσοφοι που υποτίμησαν οντολογικά το ανθρώπινο σώμα.

Ο Πλάτων μπορεί να ήταν βέρος Αθηναίος αλλά η φιλοσοφία του ήταν καθαρά "ανατολίτικη" και οι απόψεις του "φασιστικές".

Χριστιανισμός και μισογυνισμός

Δεν χωράει αμφιβολία πως οι ιουδαϊκές ρίζες του Χριστιανισμού, σε συνδυασμό με κάποιες ιστορικές συγκυρίες, τον διαπότισαν με έντονο μισογυνισμό.

Ο Ιωάννης Δαμασκηνός θεωρεί τη γυναίκα "πεισματάρα γαϊδούρα" κι ένα "απαίσιο σκουλήκι στην καρδιά του άντρα"!

Ο Τερτυλλιανός τη χαρακτηρίζει "πόρτα που οδηγεί στο διάβολο, δόλωμα του διαβόλου"...

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός δίδασκε πως είναι προτιμότερο ν' ανταμώσουμε στο δρόμο μας τον διάβολο παρά μια γυναίκα. Γιατί ο διάβολος μόλις σταυροκοπηθούμε φεύγει τρέχοντας ενώ η γυναίκα δεν χαμπαριάζει...

Οι "δίκες των μαγισσών" ήταν ένα ακραίο μισογυνικό ξέσπασμα της δυτικής χριστιανοσύνης.

Το κάψιμο δεκάδων χιλιάδων γυναικών βασίστηκε σ' ένα ψευτοθεολογικό έργο δυο δομινικανών μοναχών ("Η μάστιγα των μαγισσών").

Σ' αυτό οι γυναίκες παρουσιάζονται να έχουν ιδιαίτερη κλίση στη μαγεία και βασκανία. "Η όποια κακία είναι πολύ μικρή μπροστά στην κακία του θηλυκού", τονίζεται.

Οι "δίκες των μαγισσών" περιείχαν σαφή στοιχεία σαδιστικής βιαιότητας και σεξουαλικής διέγερσης εκ μέρους των ιεροεξεταστών.

Οι κατηγορούμενες ήταν υποχρεωμένες να περιγράφουν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τη σεξουαλική πράξη τους με τον διάβολο.

Κι οι βασανιστές ζητούσαν επιμόνως την περιγραφή του γεννητικού οργάνου του διαβόλου.

Αν δηλαδή ήταν καλυμμένο με λέπια ή μισό κρεάτινο και μισό σιδερένιο...

Η ευθύνη των ψηφοφόρων...

Οι πολιτικοί κι οι δημοσιογράφοι συνηθίζουν να εξυμνούν το λαό μας ως "σοφό", "ηρωικό", "αδούλωτο", "αλάνθαστο"...

Πόση αλήθεια κρύβουν άραγε οι χαρακτηρισμοί αυτοί;

Και για να το πούμε με άλλα λόγια: έχει και πόση ευθύνη ο λαός μας για τη σημερινή μας κατάσταση;

Μήπως εμείς δεν χειροκροτούσαμε, δεν ζητωκραυγάζαμε και δεν ψηφίζαμε όσους μας κυβέρνησαν ως τώρα;

Εμείς δεν τσακωνόμασταν για χάρη τους στα καφενεία, ακόμα και σε οικογενειακές συγκεντρώσεις;

Εμείς δεν τρέχαμε στα πολιτικά τους γραφεία άλλοτε εκλιπαρώντας κι άλλοτε απειλώντας για κάποιο ρουσφετάκι;

Εμείς δεν παζαρεύαμε πρόθυμα την ψήφο μας, δεν στηρίζαμε τους γόνους των "μεγάλων πολιτικών τζακιών", δεν πιέζαμε τα παιδιά μας να γραφτούν σε κάποια Τοπική Οργάνωση και να προσκολληθούν σε κάποιο λαμόγιο "γιατί αυτός θα μας κάνει το καλό";

Γνωρίζω ανθρώπους που για ν’ αγοράσουν και τη μικρότερη ηλεκτρική συσκευή γυρίζουν γη και ουρανό. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να ψηφίσουν δεν τους καίγεται καρφί. Επιλέγουν ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές, δημοσιογράφους και απορρίπτουν όλους τους άλλους γιατί "αυτούς δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους"!

Όλοι μας αν αναθέσουμε σ’ έναν υδραυλικό να μας φτιάξει τη βρύση που τρέχει κι αυτός τα θαλασσώσει, τσακωνόμαστε μαζί του, δεν τον πληρώνουμε, τον δυσφημούμε στη γειτονιά, δεν θέλουμε ούτε να τον ξαναδούμε!

Αλλ’ αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα και τις ζωές μας, εξακολουθούμε να τους ψηφίζουμε μια ολόκληρη ζωή!

Επιτρέπεται να είναι φανατικοί οι πνευματικοί άνθρωποι;

Ο Δάντης έζησε γύρω στα 1.300 μ.Χ. κι ήταν ο πρώτος μεγάλος Ευρωπαίος ποιητής.

Συμμετείχε ενεργά στις πολιτικές αντιδικίες της εποχής του, δείχνοντας συχνά ιδιαίτερο φανατισμό.

Έφτασε μέχρι του σημείου, για πολιτικούς λόγους, να προτρέπει τον Γερμανό αυτοκράτορα Ερρίκο Ζ’ να επιτεθεί στην αγαπημένη του πόλη, την Φλωρεντία!

Συμβιβάζεται άραγε ο πολιτικός φανατισμός με την υψηλή πνευματική δημιουργία;

Αν ζούσε σήμερα ο ίδιος θα μας απαντούσε πως χωρίς τον ανάλογο φανατισμό μπορεί να χαθεί μια καθοριστική πολιτική μάχη.

Πως κάτω από ορισμένες, εξαιρετικές συνθήκες, ο φανατισμός είναι αναπότρεπτος, ίσως και αναγκαίος.

Αλλά ως κανόνας, δηλαδή ως μόνιμο καθεστώς ψυχής, ο φανατισμός αποτελεί άρνηση του πνεύματος...

Είναι ανήθικη η ιεροδουλεία;

Οι ιερόδουλες ήταν ένα πανάρχαιο και παγκόσμιο θρησκευτικό φαινόμενο.

Η σεξουαλική πράξη στην αρχαιότητα αντιμετωπιζόταν ως έκφραση προσευχής και προσφορά θυσίας.

Αποδεικνύει την πρωταρχική αρμονία θρησκείας και σεξουαλικότητας.

Μετατρέπει το σεξουαλικό δόσιμο σε θρησκευτική υπόθεση, αίρει την αντίθεση σώματος-πνεύματος, γενετίσιας ικανοποίησης και μεταφυσικού βιώματος.

Η σεξουαλική πράξη ήταν ο δρόμος για τη συμμετοχή του άντρα στο "ιερό", μια τεχνική για την επίτευξη της αισθητής απαφής με τη θεότητα.

Στην αρχαία Ινδία οι ιερόδουλες θεωρούνταν σύζυγοι του Θεού.

Η θέση τους ήταν καταξιωμένη κοινωνικά και προτιμούνταν τα κορίτσια των επιφανών οικογενειών, ακόμα και της βασιλικής οικογένειας.

Καλλιεργούσαν τον χορό, τη μουσική, τη συγγραφή και φύλατταν την "ιερή διδασκαλία".

Κι αν μετά από χρόνια "υπηρεσίας" αποφάσιζαν να παντρευτούν αποτελούσαν περιζήτητες νύφες...

Τι ήταν τελικά οι Ίωνες φιλόσοφοι, επιστήμονες ή θεολόγοι; (Γ΄ - Ο Αναξιμένης)

Ο Αναξιμένης ήταν κι αυτός απ' τη Μίλητο, μαθητής του Αναξίμανδρου, κι έζησε γύρω στο 550 π.Χ.

Ακολουθώντας την ιωνική φιλοσοφική παράδοση, διαφοροποιήθηκε απ' τους προγενέστερους δασκάλους του, τον Θαλή και τον Αναξίμανδρο, επιλέγοντας ως "θεμελιώδη αρχή και ουσία" τον Αέρα, δηλαδή ένα φυσικό στοιχείο που είναι ταυτόχρονα και άπειρο και προσδιορίσιμο.

Ο Αέρας υπάρχει παντού, γεμίζει και εμπεριέχει τα πάντα, είναι αστείρευτος και βρίσκεται σε διαρκή μεταβολή και κινητικότητα, εξασφαλίζοντας έτσι την αλλαγή, εξέλιξη και πολυπλοκότητα των όντων.

Κατά τη γνώμη του όλα τα όντα αποτελούνται από τον ίδιο Αέρα, διαφοροποιούνται όμως μεταξύ τους ανάλογα με το βαθμό συμπύκνωσης και αραίωσης αυτού...

Ο Αναξιμένης κάνει διάκριση της ύλης και των ιδιοτήτων της.

Η ύλη που συμπυκνώνεται είναι ψυχρή, ενώ αυτή που αραιώνει είναι θερμή.

Στο συμπέρασμα αυτό μη νομίζετε πως κατέληξε κατόπιν βαθυστόχαστης ή επιστημονικής έρευνας.

Απλά, παρατήρησε πως όταν φυσούμε τον αέρα με μισόκλειστα χείλη (κάτι που το θεώρησε "συμπύκνωση") αυτός γίνεται ψυχρός, ενώ όταν χουχουλιάζουμε με ορθάνοιχτο στόμα ("αραίωση") ο αέρας γίνεται θερμός.

Βέβαια, και οι δικές του απόψεις ανατράπηκαν απ' τα νεότερα πορίσματα της επιστήμης. 

Είναι προφανές πως όταν αναφερόμαστε στους Ίωνες του 6ου π.Χ. αιώνα δεν μπορούμε να μιλάμε για "επιστήμονες" αλλά για "φιλοσόφους" και "θεολόγους"! 

Διατύπωσαν απλά κάποιες υποθέσεις που στη συνέχεια θεμελίωσαν φιλοσοφικά χωρίς πειραματική επαλήθευση. Αρκούνταν μόνο στη δική τους διαίσθηση και σε κάποια επιμελή παρατήρηση του φυσικού κόσμου.

Ο Αναξιμένης, π.χ., συσχέτισε τον θόρυβο που μια πυρακτωμένη μάζα σιδήρου προκαλεί καθώς εμβαπτίζεται στο νερό, με τον κρότο του κεραυνού. Και κατέληξε στο αφελές συμπέρασμα πως ο θόρυβος του κεραυνού προέρχεται απ' την προσπάθεια του καυτού αέρα να διασχίσει τα σύννεφα.

Κατά τον Αναξιμένη ο Αέρας είχε "θείες" ιδιότητες. 

Ήταν άπειρος, αιώνιος, αόρατος, ζωοποιός. 

Ήταν η πρώτη και ανώτερη αρχή. Απ' αυτόν προέρχονταν ακόμα κι οι Ολύμπιοι Θεοί...

Διδάσκεται η πολιτική τέχνη;

Οι παλιότεροι είχαμε διδαχθεί στο σχολείο έναν διάλογο του Πλάτωνα με τίτλο "Πρωταγόρας".

Σε αυτόν συζητούσε ο Σωκράτης με τον σοφιστή Πρωταγόρα το αν είναι ή όχι διδακτή η πολιτική τέχνη (αρετή).

Το ερώτημα αυτό είναι και σήμερα επίκαιρο καθώς βλέπουμε χιλιάδες συμπολίτες μας να συμμετέχουν ως υποψήφιοι στις προσεχείς δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.

Κι εύλογα αναρωτιέται κάποιος: έχουν όλοι αυτοί τα στοιχειώδη έστω προσόντα για να πετύχουν στο έργο τους;

Γνωρίζουν κάτι απ’ τη λεγόμενη "πολιτική τέχνη";

Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει "πολιτική τέχνη" με την κυριολεκτική-στενή σημασία του όρου. Η πολιτική δεν είναι όπως, π.χ., η τέχνη του μαραγκού, του υδραυλικού, του τυπογράφου που μπορεί να διδαχθεί.

Εκτός κι αν ως "πολιτική τέχνη" εννοούμε τη ρητορική ικανότητα να πείθεις τους άλλους πως το άσπρο είναι μαύρο. Πως η εξαθλίωση είναι "σαξές στόρυ". Αλλά τότε δεν μιλάμε για "πολιτική αρετή" αλλά για κοινή απάτη.

Προσωπικά, την "πολιτική τέχνη" την ορίζω ως την ικανότητα να λύνεις πραγματικά προβλήματα, να αντιμετωπίζεις με επιτυχία κρίσιμες καταστάσεις.

Αυτή η ικανότητα δεν είναι σίγουρα "έμφυτη", όπως την θεωρεί ίσως ο Σωκράτης.

Ούτε και είναι κάτι σαν τη ναυπηγική τέχνη που αν κάτσεις για κάποιον καιρό δίπλα σ’ έναν ειδικό, θα την αποκτήσεις κι εσύ.

Πιστεύω πως η "πολιτική τέχνη", όπως την όρισα παραπάνω, είναι η συνισταμένη μιας σειράς ιδιοτήτων, γνώσεων, δεξιοτήτων που σε μεγάλο (αλλά όχι απόλυτο) βαθμό και διδάσκονται και καλλιεργούνται. Όχι όμως από κάποιον συγκεκριμένο δάσκαλο, ούτε αποκλειστικά σε μια περίοδο του ανθρώπινου βίου. Είναι μια διαδικασία συνεχής και επίπονη ...

Η αποτελεσματική άσκηση της πολιτικής προϋποθέτει, κατ’ αρχήν, ιστορική γνώση, αυτογνωσία σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ορθολογισμό και ψυχραιμία.

Οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται σε κατάσταση πανικού ή εν βρασμώ ψυχής. 

Απαιτείται στάθμιση των πιθανοτήτων, συγκριτική ανάλυση κόστους-οφέλους, γνώση των αντίθετων και αλληλοσυγκρουόμενων δυνάμεων. Έμφαση στη λεπτομέρεια, συνυπολογισμός των αστάθμητων παραγόντων, κατάρτιση εναλλακτικών σχεδίων δράσεως...

Με άλλα λόγια, η αποτελεσματική άσκηση της πολιτικής εξουσίας προϋποθέτει μια ολοκληρωμένη και συγκροτημένη προσωπικότητα που χτίζεται σταδιακά καθ΄όλη τη διάρκεια του βίου μας.

Τι ήταν τελικά οι Ίωνες φιλόσοφοι, επιστήμονες ή θεολόγοι; (Β΄ - Ο Αναξίμανδρος)

Ήταν κι αυτός απ’ τη Μίλητο, και μάλιστα μαθητής του Θαλή.

Κατά τη γνώμη του, αρχή των πάντων δεν ήταν ένα συγκεκριμένο φυσικό στοιχείο (π.χ. το νερό), αλλά κάτι το ακαθόριστο και αδιαμόρφωτο: το Άπειρο.

Το "Άπειρο" ίσως να μοιάζει λίγο με το "Χάος", την κοσμογονική αρχή του Ησίοδου, ίσως να πρόκειται για κάποιο ενεργειακό πεδίο, ίσως να είναι η λεπτοφυής φύση, ίσως κάτι άλλο, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Αναξίμανδρος. Πάντως ήταν σίγουρα κάτι του υπερέβαινε τη διάκριση υλικού-άυλου.

Απ’ το Άπειρο προκύπτει το πρώτο "ζεύγος αντιθέτων", το θερμό-ψυχρό, που μέσω της "αιώνιας κίνησης", της λεγόμενης "δίνης", γεννά όλα τα υπόλοιπα ζεύγη αντιθέτων.

Στη σκέψη του Αναξίμανδρου κυριαρχεί η διαχρονική σύγκρουση των αντιθέτων, που προκαλούν την πολυπλοκότητα και την αλλαγή του κόσμου, αλλά εξασφαλίζουν και την ενότητά του. 

Μας θυμίζει πολύ το κινεζικό ζεύγος αντιθέτων "Γιν και Γιάνγκ". Μην ξεχνάμε πως τον 6ο π.Χ. τα παράλια της Ιωνίας ήταν το "μεγάλο παράθυρο" της Ανατολής προς τη Δύση. Από κει ξεκινούσαν κι εκεί κατέληγαν οι μεγάλοι εμπορικοί δρόμοι που έφταναν ως την Κίνα και την Ινδία. Και, φυσικά, τα εμπορεύματα δεν κυκλοφορούσαν μόνα τους. Τα συνόδευαν άνθρωποι, που κουβαλούσαν ιδέες, γνώσεις, φιλοσοφίες, θρησκείες...

Ο Αναξίμανδρος χαρακτηρίζει το Άπειρον "θείον". Δηλαδή, εκ των πραγμάτων, του αποδίδει θεϊκή υπόσταση, έστω και πολύ διαφορετική απ’ την παραδοσιακή μυθική θρησκευτικότητα.

Το θείον-Άπειρον είναι ο οδηγός-κυβερνήτης-προστάτης των όντων. Του αποδίδει όλες εκείνες τις ιδιότητες που θα αποδώσουν αργότερα στο δικό τους Θεό οι Χριστιανοί θεολόγοι: Το Άπειρον είναι πηγή και αποδέκτης όλων των φθαρτών, είναι αιώνιο, χωρίς αρχή και τέλος, ανεξάντλητο, απεριόριστο, άναρχο, αγέννητο, άφθαρτο, αυτό που περιέχει και  περικλείει τα πάντα.

Ο Αναξίμανδρος, εκτός από κάποιες πετυχημένες επιστημονικές παρατηρήσεις, έκανε και ορισμένα σοβαρά λάθη.

Ενώ έβλεπε πως τα πλησιέστερα στη γη ουράνια σώματα, ο ήλιος και η σελήνη, είχαν σχήμα σφαιρικό, εκείνος θεώρησε πως το σχήμα της γης ήταν κυλινδρικό και πως οι άνθρωποι κατοικούν στο επάνω επίπεδο μέρος της.

Προφανώς γιατί αν η γη ήταν σφαιρική, τότε όλα όσα βρίσκονταν στην επιφάνειά της θα έπρεπε να γλυστρίσουν και να πέσουν στο χάος του σύμπαντος.

Αγνοούσε, βλέπετε, τη δύναμη της βαρύτητας...