Ιδεολογίες για σουπίδια;

Ο Πλάτωνας έγραφε:

«Αν δεν είσαι πρόθυμος

να θυσιαστείς

για το «πιστεύω» σου,
τότε, ή εσύ δεν αξίζεις τίποτα
ή το «πιστεύω» σου»

Τι πίστευαν οι ‘Ρομαντικοί‘ του 19ου αιώνα;

Κατ’ αρχήν, λαχταρούσαν κάτι μακρινό κι άπιαστο.
Λαχταρούσαν εποχές χαμένες πίσω μακριά στο παρελθόν.
Μακρινούς πολιτισμούς, την «Ανατολή», με το μυστικισμό της, το σκοτάδι, το υπερφυσικό...
Ο ρομαντισμός είχε μεγάλη απήχηση στους νέους διανοούμενους της Γερμανίας.
Ήταν συνήθως φοιτητές, που δεν έδειχναν και μεγάλο ζήλο για τις σπουδές τους.
Θα λέγαμε πως αποτελούσαν την πρώτη επανάσταση των νέων στην Ευρώπη
Το ιδανικό της μεγαλοφυΐας είναι η αποχή από κάθε δουλειά!
Και η τεμπελιά ήταν η ύψιστη αρετή των ρομαντικών!
Καθήκον του καλού ρομαντικού ήταν να ζει τη ζωή του, ή να δραπετεύει μακριά της με τη φαντασία του!
Και ν’ αφήνει τους «βρωμοαστούς» ν’ ασχολούνται με την πεζή καθημερινότητα.
Υπάρχουν σαφείς ομοιότητες με το Κίνημα των Χίπις, 150 αργότερα...

Τις περισσότερες φορές είμαστε τυχεροί στην ατυχία μας!

Κάποτε, στη μακρινή Κίνα, ζούσε στην παραμεθόριο ένας γέροντας με την οικογένειά του.
Μια μέρα, η φοράδα του πέρασε στην περιοχή των βαρβάρων.
Οι γείτονες μαζεύτηκαν στο σπίτι του γέροντα να τον παρηγορήσουν.
«Πού ξέρετε;», τους έλεγε ο γέρος, «μπορεί και να μας βγει και σε καλό»...
Πράγματι, κάμποσους μήνες αργότερα, η φοράδα επέστρεψε με ένα πανέμορφο άλογο!
Έτρεξαν οι γείτονες να συγχαρούν το γέρο, αλλά εκείνος τους έλεγε:
«Πού ξέρετε, μπορεί να μας βγει σε κακό»!
Η οικογένεια φρόντιζε το άλογο. Ο γιος του γέρου, πολύ καλός καβαλάρης, το ίππευε καθημερινά, αλλά μια μέρα εκείνο αφήνιασε, τον έριξε κάτω, ο νέος έσπασε το πόδι του, και καθώς εκείνη την εποχή σε υπήρχαν τα μέσα, έμεινε για πάντα κουτσός.
Πολύ λυπήθηκαν οι άνθρωποι της γειτονιάς, αλλά ο γέρος το χαβά του:
«Πού ξέρετε, μπορεί να μας βγει και σε καλό»...
Πράγματι, εκείνη τη χρονιά οι βάρβαροι έκαναν επιδρομή και πήραν μαζί τους όλους τους νέους του χωριού, εκτός απ’ τον γιο του γέροντα, που ήταν κουτσός...

Τρεχάτε ποδαράκια μου!

Κάθε πρωί στην Αφρική ξυπνά μια γαζέλα.
Γνωρίζει ότι πρέπει να τρέξει γρηγορότερα απ’ το πιο γρήγορο λιοντάρι, γιατί διαφορετικά θα πεθάνει.
Κάθε πρωί ένα λιοντάρι ξυπνά.
Γνωρίζει ότι πρέπει να ξεπεράσει σε γρηγοράδα την πιο αργή γαζέλα, γιατί διαφορετικά θα πεθάνει από πείνα.
Δεν έχει σημασία αν είσαι λιοντάρι ή γαζέλα.
Μόλις ο ήλιος ανατείλει, καλύτερα ν’ αρχίσεις να τρέχεις!

Μήπως έχουμε παρασχοληθεί με την ύπαρξη του Θεού;

Οι ορθολογιστές, όπως ο Ντεκάρτ, προσπάθησαν ν’ αποδείξουν πως ο Θεός υπάρχει απλά και μόνο επειδή εμείς έχουμε μέσα μας την ιδέα ενός τέλειου όντος.
Άλλοι, όπως ο Αριστοτέλης κι ο Θωμάς Ακινάτης, υποστήριζαν πως ο Θεός υπάρχει επειδή ο κόσμος έχει κατ’ ανάγκην μια αρχή κι ένα τέλος.
Ο Καντ, αντίθετα, δίδασκε πως ούτε η λογική ούτε οι εμπειρίες προσφέρουν σίγουρη απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού. Μόνο η πίστη δίνει απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα...
Και συμπλήρωνε: «είναι ηθικά αναγκαίο να δεχτούμε την ύπαρξη του Θεού»!

Είναι δυνατή η ολοκληρωτική γνώση; Τι λέει ο Ιμμάνουελ Καντ...

Α) Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το πώς είναι πραγματικά ο κόσμος! Το μόνο που ξέρουμε είναι πώς τα πράγματα φαίνονται σε μας...
Β) Υπάρχουν όρια που δεν μπορεί να ξεπεράσει η ανθρώπινη γνώση. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε οριστική απάντηση στα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα όπως περί αθανασίας της ψυχής, αν υπάρχει Θεός, αν το σύμπαν είναι άπειρο κλπ...

Χρυσάφι ή άχυρο;

Αν τα γαϊδούρια είχαν να διαλέξουν ανάμεσα στα άχυρα και στο χρυσάφι, θα διάλεγαν τα άχυρα!
Γιατί αυτά τους είναι πολύ πιο χρήσιμα και αναγκαία...
Αν οι υλικές απολαύσεις ήταν η ευτυχία, τότε τα πιο ευτυχισμένα πλάσματα της γης θα ήταν τα βόδια!
Προσέξατε ποτέ με πόση ηδονή απολαμβάνουν το τριφύλλι στο λιβάδι;

Είναι οι ηδονές μας τα δεσμά μας;

Κάπου στην Παλαιά Διαθήκη (νομίζω στο βιβλίο «Σοφία Σολομώντος») υπάρχει η εξής φράση:
«Μ’ εκείνα που ο καθένας αμαρτάνει, μ’ αυτά και τιμωρείται»!
Φαντάζομαι θέλει να πει πως οι ίδιες οι ηδονές που απολαμβάνει ο άνθρωπος, αυτές γίνονται τα δεσμά του, το μαρτύριό του και το σύνδρομό του...

Ο Πλάτωνας μάς συμβουλεύει με ποια κριτίρια να επιλέγουμε σύζυγο!

«Συνήθως έρχονται σε γάμο άτομα με όμοιους χαρακτήρες.
Αυτό είναι λάθος!
Ο σωστός κανόνας είναι να παντρεύονται διαφορετικοί χαρακτήρες! Π.χ. ένας τολμηρός και δυναμικός να πάρει μια ήπια, ήρεμη και συνετή γυναίκα.
Η βασικότερη, όμως, ανάγκη είναι η ταυτότητα της γνώμης των δύο ανθρώπων στο τι θεωρούν καλό ή κακό, δίκαιο ή άδικο, ηθικό ή ανήθικο...»