Για ποιους λόγους ο Νίτσε κατηγορούσε το Χριστιανισμό;

Ο Νίτσε κατηγόρησε το χριστιανισμό ότι πότισε δηλητήριο τον έρωτα και τη χαρά, με αποτέλεσμα ο έρωτας να μην πεθάνει μεν αλλά να εκφυλιστεί σε αμάρτημα. 

Ότι στη χριστιανική αρετή επικράτησαν πλατωνικές και πλωτινικές τάσεις εναντίον του σώματος, περιφρόνησης της χαράς και αδυναμίας να πούμε «ναι» στη ζωή και στις απαιτήσεις της. 

Αποκάλεσε, μάλιστα, το χριστιανισμό «βαμπιρισμό» καθώς πίστευε ότι ρουφά το αίμα και τη δύναμη της ζωής και κάνει τον άνθρωπο αναιμικό και καχεκτικό!
Μια άλλη μομφή του Νίτσε κατά του χριστιανικού ήθους είναι ότι αυτό αποτελεί «ήθος δούλων» που πηγάζει απ’ τη μνησικακία των αδυνάμων! 

Η αγάπη, η συμπόνια, η συγγνώμη, η αλληλεγγύη είναι «αρετές των αδυνάμων», έλεγε, δηλαδή αυτών που δεν έχουν τη δύναμη να θέτουν τον εαυτό τους ως σκοπό ή να θέτουν από μόνοι τους σκοπούς!

Γιατί ο άνθρωπος είναι πάντα ανικανοποίητος;

Ο περιορισμός στο παρόν είναι χαρακτηριστικό όχι του ανθρώπου αλλά του ζώου, για το οποίο ο Νίτσε είπε ότι «ζει δεμένο στον πάσσαλο της στιγμής», και γι’ αυτό δεν είναι ποτέ μελαγχολικό ή αηδιασμένο!
Ενώ το ζώο ηρεμεί όταν έχουν ικανοποιηθεί οι ανάγκες του, ο άνθρωπος νιώθει κορεσμό μόλις πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του!
Ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να καθηλωθεί στο παρόν! Οι εκπληρωμένοι πόθοι του δεν του χαρίζουν πια ευτυχία και νόημα ζωής …

Ποιοι θα πρέπει να πιστεύουν στο Θεό;

Πιστεύετε στο Θεό κύριε Βολτέρε;

"Προσωπικά όχι!

Θα ήθελα όμως να πιστεύει η γυναίκα μου κι ο υπηρέτης μου!

Αυτό θα μου εξασφάλιζε

λιγότερα κέρατα στο κεφάλι

και περισσότερα χρήματα στο πορτοφόλι!"

Πρέπει να "φωνάζουμε";

"Όταν κυνήγησαν τους Εβραίους

δεν φώναξα

γιατί δεν ήμουν Εβραίος!

Όταν κυνήγησαν τους μαύρους

δεν φώναξα

γιατί δεν ήμουν μαύρος!

Όταν κυνήγησαν τους ομοφυλόφιλους

δεν φώναξα

γιατί δεν ήμουν ομοφυλόφιλος!

Όταν κυνήγησαν εμένα

δεν φώναξε κανείς" ...

Πώς να διαλέξουμε τη γυναίκα μας...

Πατέρα, να παντρευτώ αυτή τη γυναίκα;

Άκου παιδί μου ...

η δοκιμασία είναι απλή:

κάνε κάτι εντελώς τρελό, αγενές και απαράδεκτο

μπροστά της!

Κατόπιν παρατήρησε

το μίσος και την περιφρόνηση στο βλέμμα της

κι αναρωτήσου

αν την αγαπάς αρκετά

ώστε να ανέχεσαι αυτό το βλέμμα

κάθε μέρα

για το υπόλοιπο της ζωής σου!

Αν ναι ...

τότε με την ευχή μου!

Φιλοσοφία ή ψυχοφάρμακα;

Οι φιλόσοφοι του 19ου αιώνα έστρεψαν τη φιλοσοφία σε κατευθύνσεις περισσότερο θεωρητικές-ακαδημαϊκές. Την έκαναν τρομακτική, βαρετή, ακαταλαβίστικη...

Όμως η φιλοσοφία ήταν εξ αρχής τρόπος ζωής, εργαλείο βελτίωσης της καθημερινότητας και επίλυσης πρακτικών προβλημάτων του βίου μας.

Μας προσφέρει τα κατάλληλα μέσα για να ξεπερνούμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια με ευρύτητα πνεύματος, ψυχική ηρεμία και στοχασμό. Χωρίς φαρμακευτικές αγωγές και ψυχοφάρμακα...

Ένας καλός τρόπος να κόψουμε το κουτσομπολιό!

Μια μέρα, εκεί που ο Σωκράτης έκανε βόλτα στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον που του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για έναν απ' τους μαθητές του.

Ο Σωκράτης τον παρακάλεσε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνει το τεστ της "τριπλής διύλισης"!

- Τι πράγμα είναι τούτο; τον ρώτησε εκείνος.

- Να, πριν μου πεις τι άκουσες για τον μαθητή μου, θα ήθελα να κάτσουμε λίγο να το φιλτράρουμε. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι, λοιπόν, εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;

- Ε ... όχι εντελώς, απλώς το άκουσα όμως και ...

- Μάλιστα ... άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης! Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Καλό; Όχι! Το αντίθετο μάλλον...

- Άρα, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος αν είναι αλήθεια! Αλλά μην απογοητεύεσαι! Μπορεί να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και τρίτο φίλτρο. Αυτό της χρησιμότητας. Είναι, αυτό που θες να μου πεις, κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο;

- Όχι ... δε νομίζω!

- Άρα, αυτό που θα μου πεις δεν είσαι σίγουρος αν είναι αλήθεια και είσαι βέβαιος πως δεν είναι ούτε καλό ούτε χρήσιμο! Γιατί, λοιπόν, θα πρέπει να το ακούσω;

Γιατί προτιμάμε τη Φιλοσοφία απ’ τη Θρησκεία;

Η θρησκεία είναι δογματική. Συνδέεται πάντα με μια ορθοδοξία, δεν αμφισβητεί τίποτα, δεν προχωράει μέσω ερωτημάτων, προσπαθεί να προσφέρει λύσεις και οριστικές απαντήσεις.

Η φιλοσοφία, αντίθετα, βασίζεται στο κριτικό πνεύμα, θέτει τα πάντα υπό αμφισβήτηση, αποκλείει την a priori πίστη.

Ερωτήματα, αμφιβολία και αβεβαιότητα είναι τα καλύτερα κριτήρια της φιλοσοφικής πράξης. Οι φιλόσοφοι δεν πιστεύουν ότι η αλήθεια μπορεί να συλληφθεί οριστικά και απόλυτα. Κανένας τους δεν θεωρεί τις απόψεις του πλήρως αποτελεσματικές.

Όταν μια μητέρα συνάντησε τον Ρουσσώ και του είπε πως μεγάλωσε το παιδί της ακολουθώντας πιστά τις παιδαγωγικές του απόψεις, εκείνος της απάντησε: "Δεν κάνατε καλά κυρία μου"!

Τι είναι ο Φιλόσοφος?

H φιλοσοφία δεν έχει έτοιμες λύσεις ούτε προσφέρει συνταγές. Κάθε φιλοσοφική τοποθέτηση περιέχει περισσότερα ανοιχτά ερωτήματα παρά απαντήσεις.
«Ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω» έλεγε ο Σωκράτης! Για να συμπληρώσει ο Μητρόδωρος ο Χίος: «ούτε κι αυτό ξέρω»!
Ο Ευάγγελος Παπανούτσος («Η ηθική συνείδηση και τα προβλήματά της» εκδ. Γαλαξίας) γράφει: «Φιλοσοφώ σημαίνει ότι ξανακάνω κάτι πρόβλημα. Ενώ, δηλαδή, κατά την κοινή αντίληψη ένα θέμα είναι ξεκαθαρισμένο, εγώ το ξανακάνω πρόβλημα! Πώς; Το σκέφτομαι πάλι απ’ την αρχή!
Ο Michael Landmann (Was ist Philosophie) προσθέτει: «σε κάθε μία από τις θέσεις του ο φιλόσοφος διατηρεί μια εσωτερική απόσταση. Στη φιλοσοφία ανήκει η αμφιταλάντευση μεταξύ της υποστήριξης μιας θέσης και της εκ νέου αμφισβήτησής της».
O φιλόσοφος είναι «αντιστασιακός» της σκέψης. Είναι άνθρωπος στρατευμένος μεν αλλά με κριτική διάθεση, με ευαισθησία και ζωντάνια, με ανοιχτοσύνη και όρεξη για διάλογο. Ο δογματισμός και η προκατάληψη δεν έχουν θέση.
«Φιλόσοφος» δεν είναι τίτλος υπεροψίας αλλά αναγνώριση των ορίων μας. Είναι τίτλος μετριοφροσύνης. 

Ο φιλόσοφος δεν διαλέγεται με τους άλλους ως σοφός, ως κάτοχος της αλήθειας, δεν ρητορεύει εκ του ασφαλούς. Είναι συν-αναζητητής, γεμάτος απορίες τις οποίες θέλει να μοιράζεται με τους άλλους. 

Είναι στοχαστικός και φιλοθέωρος αλλά όχι αμέτοχος κριτής ή ουδέτερος παρατηρητής. Ξέρει να αντέχει την αντιφατικότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων αλλά και τα πολλά ανοικτά ερωτήματα. Μοιάζει να έχει φορτωθεί ένα βάρος που δυσκολεύεται να σηκώσει δεν μπορεί όμως και να το αποθέσει. Αυτή η κατάσταση του προσδίδει διαρκώς μια νεανική πνοή!
Κλείνουμε με ένα απόσπασμα του Jostein Gaarder απ’ τον «Κόσμο της Σοφίας»: «Ο φιλόσοφος δεν καταφέρνει ποτέ να σταθεί απέναντι στον κόσμο χωρίς απορία και θαυμασμό. Δεν κατάφερε ποτέ να συνηθίσει τον κόσμο. Γι’ αυτόν ο κόσμος εξακολουθεί να είναι κάτι το ακατανόητο. Οι φιλόσοφοι και τα μικρά παιδιά έχουν κάτι κοινό. Ο φιλόσοφος μένει για όλη του τη ζωή παιδί και συνεχίζει, όσο ζει, να θαυμάζει και να απορεί με τον κόσμο, όπως κι ένα παιδί.
Φιλόσοφοι μπορούμε και πρέπει να γίνουμε όλοι…