Συχνά αναρωτιέμαι γιατί δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης με τους κάθε λογής φανατικούς (εθνικιστές, θρησκευόμενους, κομματικούς).
Αν και ο φανατισμός υποδηλώνει κάποια διαταραχή προσωπικότητας, εν τούτοις δεν θα έλεγα πως όλοι οι φανατικοί που γνώρισα ήταν άνθρωποι αμόρφωτοι, μικρόνοες, ανόητοι ή παράλογοι.
Συνήθως όταν η συζήτηση ξεφεύγει απ’ τα πεδία που εκδηλώνεται ο φανατισμός τους, εκφράζονται φυσιολογικά και αναπτύσσουν μια ορθολογική επιχειρηματολογία.
Είναι προφανές πως δεν πάσχουν διανοητικά...
Κατά τη γνώμη μου, το λάθος των φανατικών (και όλοι κάποτε στη ζωή μας υπήρξαμε φανατικοί) είναι πως ταυτίζουν την ύπαρξή τους με κάποιες "βεβαιότητες", και πλέον κάθε τι που τις αμφισβητεί το εκλαμβάνουν ως προσωπική απόρριψη, ως προσπάθεια ανατροπής των θεμελίων στα οποία οικοδόμησαν τις ζωές τους!
Έτσι, στην πραγματικότητα, δεν υπερασπίζονται με πάθος τη θρησκεία, την ιδεολογία, τους εθνικούς τους "μύθους", αλλά τον ίδιο τον εαυτό τους, τις επιλογές τους, την ύπαρξή τους.
Παλεύουν τυφλά για τη δική τους αυτοδικαίωση, αυτοεπιβεβαίωση, αυτοεκτίμηση.
Γι’ αυτό και αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν οποιοδήποτε λάθος, αστοχία ή αδυναμία στα πιστεύω τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου