Με τη γαλλική επανάσταση και το Διαφωτισμό γεννήθηκε ένας καινούργιος κόσμος. Ήρθαν στο προσκήνιο το κριτικό πνεύμα, η λογική σκέψη, η πρόοδος, η γνώση...
Πάντα με απασχολούσε το ερώτημα: Γιατί άραγε η γνώση είναι τόσο σημαντική? Αποτελεί μέσο ή αυτοσκοπό?
Με τη γνώση μπορούμε σίγουρα να πετύχουμε κάποια χειροπιαστά αποτελέσματα. Π.χ. να βρούμε ένα καλύτερο επάγγελμα. Ή να αυξηθεί το κύρος μας στον οικογενειακό και κοινωνικό μας περίγυρο.
Για κάποιους αυτά φτάνουν και περισσεύουν.
Άλλοι όμως τα θεωρούν δευτερεύοντα, ίσως και ευτελή, κίνητρα.
Θεωρούν πως η γνώση δεν βελτιώνει μόνο τις υλικές συνθήκες ζωής του ανθρώπου. Αλλά είναι κάτι που τον αναβαθμίζει συνολικά.
Τον βοηθάει να κατανοήσει το περιβάλλον του, να αποκτήσει βαθύτερη αυτογνωσία, ν' αντιμετωπίζει τα προβλήματα της καθημερινότητας πιο ψύχραιμα και αποτελεσματικά. Τον απελευθερώνει από προλήψεις και δεισιδαιμονίες, καθαρίζει το μυαλό του από προκαταλήψεις, τον προστατεύει απ' το μικρόβιο της ιδεοληψίας.
Προσωπικά δίνω μεγάλη σημασία στην ιστορική γνώση.
Ως λαός έχουμε αυτοπαγιδευτεί σε έναν λαβύρινθο εθνικών μύθων που μας έχουν μετατρέψει σε κοινωνία "ψυχασθενική", πάσχουσα από "ψευδαισθήσεις μεγαλείου" που μας καθιστούν γελοίους (ίσως και αντιπαθείς) στους άλλους λαούς.
Ας αναφέρω δύο παραδείγματα:
Η περιοχή που σήμερα ονομάζουμε "παλιά Ελλάδα", δηλαδή απ' τις Θερμοπύλες και κάτω, είχε ουσιαστικά ερημωθεί απ' τα τέλη του 6ου ως τις αρχές του 8ου αιώνα. Για πολλούς και διάφορους λόγους: επιδρομές, πολέμους, λοιμούς, πολιτικές διώξεις, πειρατεία, οικονομική δυσπραγία. Τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου τα τελευταία 2.000 χρόνια ερημώθηκαν και εποικίστηκαν από άλλους πληθυσμούς τουλάχιστον τρεις φορές.
Στο χώρο αυτό εγκαταστάθηκαν κυρίως Σλάβοι, Αλβανοί και Βλάχοι, αλλά και πληθυσμοί από Καύκασο, Μικρασία, Μέση Ανατολή και βόρεια Αφρική! Επίσης ήρθαν Βενετοί, Κατελάνοι, Γενουάτες, Φράγκοι, Οθωμανοί, Γότθοι, Βούλγαροι κλπ...
Και ερωτώ: αν αυτό το γνώριζε καλά και ο τελευταίος "νεο-Έλληνας", πόσο πιο φυσιολογικά θα συμπεριφερόταν στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο του? Υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνουμε ρατσιστές, να προσβάλουμε τους ξένους λαούς, να θεωρούμε πως όλοι μας χρωστούν, να φωνάζουμε "δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ-Αλβανέ"?
Το 578 μ.Χ. η Κύπρος είχε ουσιαστικά ερημωθεί και μεταφέρθηκαν στο νησί πάνω από 10.000 Αρμένιοι για να το εποικίσουν. Φυσικά ακολούθησαν πολλές ακόμα αλλαγές της εθνολογικής σύνθεσης του πληθυσμού της. Οπότε, ξαναρωτώ: με αυτό το δεδομένο, πόσο γελοίο είναι να διαιωνίζουμε σήμερα μια αντιπαράθεση δήθεν "Ελληνοκύπριων" και "Τουρκοκύπριων"?
Υ.Γ.: Τα πιο πάνω ιστορικά στοιχεία τα πήρα απ' την "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", Εκδοτική Αθηνών, τομ. Η, σελ. 182-184.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου