Έχουμε γεμίσει από βιβλία με συμβουλές για τον τέλειο γάμο, την ιδανική σχέση, την επιτυχημένη καριέρα, την ευτυχία...
Το φαινόμενο δεν είναι νέο. Και στους αρχαίους χρόνους την ευτυχία αναζητούσαν οι άνθρωποι. Απλώς τότε την έλεγαν αλλιώς: ευδαιμονία, μακαριότητα, ευ ζην...
Και οι φιλόσοφοι έδιναν τις δικές τους "συνταγές".
Ο Επίκουρος, π.χ., μας προέτρεπε ν' αποβάλουμε το φόβο για τους θεούς και για το θάνατο.
Οι Θεοί υπάρχουν αλλά είναι κάπου πολύ μακριά και δεν ασχολούνται με τα ανθρώπινα. Δεν έχουν καμία διάθεση να ελέγξουν τις πράξεις των ανθρώπων και να τους τιμωρήσουν.
Κι ο θάνατος, όταν έλθει, εμείς δεν θα είμαστε εκεί για να βιώσουμε την πίκρα του...
Αυτά θεωρούσε τα δυο πρώτα και βασικά βήματα για την ευτυχία.
Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά.
Προσωπική μου άποψη είναι πως η ευτυχία και δυστυχία μας δεν κρίνεται στους "μεγάλους" φόβους. Δεν είναι ο κίνδυνος του θανάτου ή η εικόνα ενός σκληρού Θεού που μας χαλάει τη ζωή.
Η δυστυχία ή ευτυχία μας κρίνεται στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας.
Στον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα μικροπροβλήματα, στις σχέσεις μας με τους οικείους, τους φίλους, τους συναδέλφους. Στις απαιτήσεις που έχουμε απ' τον εαυτό μας, τους άλλους, την κοινωνία.
Απ' το πόσο επιτρέπουμε σε τρίτους να επεμβαίνουν στη ζωή μας, απ' το πόσο μεγάλη ή μικρή ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας, απ' τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους άλλους.
Νομίζω πως με το θάνατο μπορώ να συμβιβαστώ. Πως είμαι σε θέση να διαγράψω απ' τη σκέψη μου τον σκληρό-τιμωρό Θεό.
Αλλά χάνω τη μάχη της καθημερινότητας.
Έχω διαπιστώσει πως στη ζωή μου νικάω τα λιοντάρι αλλά με καταβροχθίζουν τα μυρμήγκια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου