Η αυτοσυντήρηση είναι το ισχυρότερο ένστικτο του ανθρώπου.
Το τραγικό είναι πως απ' όλα τα ζώα μόνο ο άνθρωπος γνωρίζει τη θνητότητά του και ότι μόνο ένα είναι απολύτως βέβαιο: κάποια στιγμή κι αυτός θα πεθάνει.
Είναι πολύ δύσκολο σε μια ζωντανή ύπαρξη να συμβιβαστεί με την ιδέα πως κάποτε θα περάσει στην ανυπαρξία.
Γι΄αυτό άλλωστε οι άνθρωποι διαμόρφωσαν τις διάφορες θρησκείες και φιλοσοφίες, προσπαθώντας να "εξασφαλίσουν" τη μετά θάνατο ζωή, την αθανασία.
Όλα τα περί ψυχής, μετενσάρκωσις, Άδη, παραδείσου, κόλασης, βασιλείας των ουρανών κ.λπ. αποβλέπουν αποκλειστικά στον κατευνασμό του μεγαλύτερου ανθρώπινου φόβου: του θανάτου!
Ο Επίκουρος, κατά τη γνώμη μου, έθεσε το ζήτημα σε μια σωστότερη βάση: δεν πρέπει να τον φοβόμαστε, γιατί ο θάνατος είναι ένα "τίποτα"! Μια απλή αποσύνθεση της ύλης. Δεν μας προκαλεί κανέναν πόνο γιατί απλά ο πόνος προϋποθέτει αίσθηση, και θάνατος είναι η απώλεια κάθε αίσθησης.
Συμφωνώ απόλυτα.
Ο θάνατος, αυτός καθ' αυτός, είναι ανώδυνος. Δεν γίνεται αντιληπτός απ' αυτόν που εγκαταλείπει τη ζωή. Πόνο μπορεί να δημιουργήσει μόνο η αιτία του θανάτου (π.χ. μια ασθένεια) αλλά ποτέ ο ίδιος ο θάνατος.
Προσωπικά, δεν αισθάνομαι κανένα φόβο ή ανησυχία για το ενδεχόμενο του δικού μου θανάτου. Εύχομαι μόνο και ελπίζω όταν πεθάνω να μην αφήσω πίσω μου πρόσωπα που η επιβίωσή τους εξαρτιόταν απ' τη δική μου παρουσία.
Αλλά στην περίπτωση αυτή δεν λυπάμαι για μένα αλλά για τους άλλους.
Αντίθετα, με θλίβει η ιδέα και μόνο του θανάτου των προσφιλών μου προσώπων.
Αλλά στην περίπτωση αυτή δεν λυπάμαι γι' αυτούς που θα πεθάνουν, αλλά για μένα που θα πρέπει να συνεχίσω να ζω χωρίς την αγαπημένη τους παρουσία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου