Αν κάναμε την ερώτηση αυτή στους φιλοσόφους, θα παίρναμε δυο απαντήσεις:
Α) "Ποτέ!".
Η άποψη αυτή στηρίζεται στην ύπαρξη μιας απόλυτης και αδιαπραγμάτευτης ηθικής τάξης, που όμως κάπου πρέπει να θεμελιώσει την αυθεντία της.
Εκεί κάπου οδηγούμαστε στα ναρκοπέδια της μεταφυσικής και της θεολογίας, και μάλλον θα τιναχτούμε στον αέρα!
Ας μας απαντήσουν όμως οι υποστηρικτές αυτής της άποψης:
- Γιατί πρέπει (στο όνομα της φιλαλήθειας) ν' ανακοινώσουμε σε κάποιον ετοιμοθάνατο ένα πολύ δυσάρεστο συμβάν?
- Γιατί πρέπει να πούμε στον συνομιλητή μας πως είναι πολύ άσχημος?
Β) "Πρέπει να λέμε ψέματα όταν αυτό είναι αναγκαίο για το καλό όλων μας, συμπεριλαμβανομένου και του ψεύτη!".
Η άποψη αυτή φαίνεται πιο ρεαλιστική και λογική, αλλά έχει τα δικά της προβληματάκια:
Με ποια κριτήρια θα σταθμίσουμε το "καλό"? Τα δικά μας ή των άλλων?
Πώς θα ιεραρχήσουμε τα διαφορετικά και πολλές φορές αντιφατικά "καλά"?
Μπορούμε να σταθμίσουμε το δικό μας "καλό" χωρίς να υποτιμήσουμε το "καλό" των άλλων?
Νομίζω πως τα διλήμματα αυτά είναι θεωρητικά κατασκευάσματα κάποιων ηθικολόγων πουριτανών.
Την απάντηση δίνει η ίδια η ανθρώπινη φύση κι η ζωή.
Το ψέμα είναι ο συνηθέστερος μηχανισμός άμυνάς μας!
Και μην ξεχνάμε: ψέματα δεν λέμε μόνο στους άλλους, αλλά και στον εαυτό μας! Κυρίως σ' αυτόν...
Το ψέμα είναι νόμος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, κάτι που όλοι γνωρίζουμε.
Γι' αυτό και η φύση μάς έχει εξοπλίσει με τα κατάλληλα αντίδοτα: την καχυποψία και την αμφιβολία.
Συμφωνώ μαζί σας: το ψέμα κι η καχυποψία δηλητηριάζουν τη ζωή και τις σχέσεις μας.
Αλλά η ζωή δεν είναι ένας υγιεινός περίπατος ανάμεσα σε ανθισμένα χρυσάνθεμα.
Δυστυχώς, στη ζωή δεν υπάρχει θέση για αφελείς και καλοπροαίρετους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου