Δεν είναι τυχαίο που ο σύγχρονος άνθρωπος δείχνει ν’ αδιαφορεί, ίσως και να μισεί τη φύση!
Μπορεί κάποιοι να εξιδανικεύουν τον "φυσικό τρόπο ζωής", όμως τα πράγματα δεν είναι ούτε τόσο απλά ούτε τόσο παραδεισένια...
Για τον άνθρωπο η φύση ήταν (και ως ένα μεγάλο βαθμό παραμένει) ο μεγαλύτερος εχθρός.
Για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια έπρεπε να επιβιώσουμε σ’ ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον, χωρίς να είμαστε καν εφοδιασμένοι με τα αναγκαία φυσικά προσόντα, όπως συνέβαινε π.χ. με την τίγρη ή το λιοντάρι.
Όπως αποδεικνύει η παλαιοντολογία, τα περισσότερα είδη ανθρωποειδών εξαφανίστηκαν. Μόνο ελάχιστα, ίσως και ένα (ο κοινός μας πρόγονος), τα κατάφεραν δια πυρός και σιδήρου...
Για τον πρωτόγονο άνθρωπο, φύση σήμαινε κόλαση, καθημερινό άγχος κι αδυσώπητος αγώνας για επιβίωση, αφόρητος πόνος, δυστυχία, θάνατος.
Γι’ αυτό κι ο σύγχρονος άνθρωπος προτιμάει να ζει σ’ ένα τεχνητό, ασφαλές και πολιτισμένο περιβάλλον.
Του αρέσει να βολτάρει σ’ έναν ζωολογικό κήπο, αλλά όχι και στη ζούγκλα του Αμαζονίου.
Θυμώνουμε που δεν λειτουργούν τα καλοριφέρ αλλά ούτε μπορούμε να φανταστούμε τις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας που ο χειμώνας αποδεκάτιζε κάθε χρόνο το 1/3 του πληθυσμού!
Ο άνθρωπος για να επιβιώσει έπρεπε να νικήσει τη φύση, και σ’ ένα μεγάλο βαθμό το κατάφερε.
Αλλά απ’ τον φοβερό αυτό αγώνα μάς έμειναν κάποια "κατάλοιπα": η υποσυνείδητη εχθρότητα προς το άλλοτε μισητό φυσικό περιβάλλον, που εκδηλώνεται με τάσεις καταστροφής του ή, στην καλύτερη περίπτωση, αδιαφορίας για την τύχη του.
Κι εδώ κρύβεται η μεγάλη παγίδα και αντίφαση: ο άνθρωπος πρέπει να νικήσει χωρίς να καταστρέψει τη φύση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου