Το ερώτημα μπορεί ν’ ακούγεται κάπως γελοίο, αλλά δεν είναι.
Καθημερινά τα κύτταρα του σώματός μας αλλάζουν.
Οι ιδέες, οι σκέψεις μας, οι απόψεις μας μεταβάλλονται.
Η εξωτερική μας εμφάνιση επίσης.
Συνήθως αλλάζουμε και τόπο κατοικίας, επάγγελμα, φίλους, οικογενειακό κύκλο.
Με άλλα λόγια, η κοινωνική μας κατάσταση, το σώμα και το μυαλό μας αλλάζουν. Πώς λοιπόν γίνεται, αν γίνεται, να παραμένουμε ο ίδιος άνθρωπος κι όχι κάποιος άλλος;
Παλιότερα, ο Τζον Λοκ είχε πει πως εκείνο που μας συνδέει με το παρελθόν είναι η συνείδηση κι οι αναμνήσεις. Αυτά τα στοιχεία εξασφαλίζουν τη συνέχεια και ενότητά μας ως ανθρώπων.
Ένας άλλο Άγγλος, ο Ντέρεκ Πάρφιτ, περιέγραψε τον άνθρωπο ως "διαδοχή υπάρξεων". Και κατέληξε στο συμπέρασμα πως κάθε φορά είμαστε "αυτό που είμαστε αυτή ακριβώς τη στιγμή"!
Το ζήτημα δεν είναι μόνο θεωρητικό.
Βλέπουμε δυο ερωτευμένους να δίνουν όρκους αιώνιας πίστης κι αγάπης και να παντρεύονται.
Και σε δυο χρόνια να μετατρέπονται στους μεγαλύτερους εχθρούς!
Τι συνέβη; Τι άλλαξε; Μετά δυο χρόνια είναι οι ίδιοι μ’ εκείνους που άλλοτε έδιναν αμοιβαίους όρκους, ή πρόκειται για άλλους ανθρώπους;
Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για ασυνέπεια, ή οφείλουμε να τους απαλλάξουμε από κάθε ευθύνη;
Κάποιος διαπράττει ένα έγκλημα σε ηλικία 20 ετών.
Τον βλέπουμε στη φυλακή μετά 40 χρόνια και είναι αγνώριστος.
Δεν έχει καμιά σχέση μ’ εκείνον το νεαρό που πάνω σ’ έναν καυγά τράβηξε το μοιραίο μαχαίρι.
Με ποια λογική ο άνθρωπος που βλέπουμε τούτη τη στιγμή πρέπει να συνεχίσει να τιμωρείται για μια πράξη που έκανε τότε ένας "άλλος" άνθρωπος;
Το ερώτημα για μένα παραμένει ανοιχτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου