Απ’ την εμπειρική παρατήρηση των ανθρώπινων σχέσεων εύκολα αντιλαμβανόμαστε πως αυτές δεν είναι ούτε ισοσκελισμένες ούτε αμφοτεροβαρείς.
Συνήθως ο ένας είναι πάνω στο κάρο, κι ο άλλος το σέρνει.
Ακόμα και στις παρέες των μικρών κι αδιαμόρφωτων παιδιών κάποιος αναλαμβάνει το ρόλο του αρχηγού, κι οι υπόλοιποι ακολουθούν...
Ίσως υποσυνείδητα ο καθένας μας ψάχνει τον άνθρωπο που θα λειτουργήσει είτε ως αφέντης είτε ως δούλος του. Φαίνεται πως ο σαδισμός κι ο μαζοχισμός ενυπάρχει σ’ όλες τις ανθρώπινες σχέσεις.
Καλώς ή κακώς όλοι προσπαθούμε να έχουμε το πάνω χέρι σ’ όσες σχέσεις συμμετέχουμε.
Παλεύουμε να επιβάλουμε κάποιους κανόνες κομμένους και ραμμένους στα μέτρα μας. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως οικειοθελώς αποδεχόμαστε το ρόλου του "θύματος".
Κατά τη γνώμη μου, οι ρίζες κι αυτής της συμπεριφοράς μας βρίσκεται στον πρωτόγονο-αγελαίο άνθρωπο.
Στην εποχή που η επιβίωση της ομάδας απαιτούσε την ύπαρξη ενός ισχυρού αρχηγού και την πλήρη υποταγή των υπόλοιπων. Περιθώρια για πολυαρχίες και ατομικές επιλογές δεν υπήρχαν.
Σίγουρα, ο πολιτισμός αμβλύνει κι αυτό το πρωτόγονο χαρακτηριστικό μας.
Αλλά ώσπου να εξαλειφθεί πλήρως, είμαστε αναγκασμένοι να συμμετέχουμε σε σχέσεις έστω και ετεροβαρείς,
Η "μονομέρεια" πολλών σχέσεων δεν πρέπει να μας αποτρέπει ή να μας κάνει ακοινώνητους.
Πιστεύω πως από κάθε σχέση, στο τέλος βγαίνουμε πάντα κερδισμένοι.
Οι σχέσεις, ακόμα κι οι αποτυχημένες, μας βοηθούν να προχωρήσουμε ως άνθρωποι.
Αποκτούμε πολύτιμες εμπειρίες, μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε καταστάσεις, βιώνουμε πρωτόγνωρα συναισθήματα, κι ας νιώσουμε κάποιες στιγμές βαθιά πληγωμένοι...
Είναι αλήθεια πως το πραγματικό μας πρόσωπο καλύπτεται από αλλεπάλληλες μάσκες.
Μέσα από τις σχέσεις, οι μάσκες αυτές πέφτουν μία-μία, ώσπου στο τέλος μένουμε γυμνοί, αντιμέτωποι με τον πραγματικό μας εαυτό!
Κι αυτή είναι μια απ’ τις κρισιμότερες στιγμές της ζωής μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου