Είναι το ποδόσφαιρο "όπιο του λαού";

Πολλοί κατηγορούν το ποδόσφαιρο. Και πώς δεν το λένε: όπιο του λαού, μέσο αποχαύνωσης των μαζών, εκκολαπτήριο του χουλιγκανισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού...

Λένε πως είναι μια δραστηριότητα για ηλίθιους. Πως λειτουργεί ως κυματοθραύστης των κοινωνικών συγκρούσεων, πως έχει μετατραπεί σε όργανο των κεφαλαιοκρατών κι οι οπαδοί είναι πλέον οι "ενοχλητικές φωνές του παρελθόντος", αφού τα τηλεοπτικά δίκτυα είναι οι νέοι νταβατζήδες του ποδοσφαίρου και πελάτες του οι "φίλαθλοι του καναπέ"...

Αλλά κάποιος θα μπορούσε το ίδιο πειστικά να ισχυριστεί τα ακριβώς αντίθετα.

Πως στις εξέδρες κυριαρχεί το στοιχείο της λαϊκής συμμετοχής, πως συχνά κυριαρχούν αντιπολεμικά και αντικαπιταλιστικά συνθήματα, πως σχεδόν παντού βλέπεις πορτρέτα του Τσε Γκεβάρα. Πως η μπάλα, ως στρογγυλή είν' αναρχική. Εύκολα ξεφεύγει απ' τη φυλακή των νόμων.

Το ποδόσφαιρο ακολουθεί απλά την κοινωνία. Δεν λέει ποτέ ψέματα. Στα γήπεδα οι τσόγλανοι δεν μπορούν να κρυφτούν. Φαίνονται αμέσως...

Πολλοί χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για τα ιδιοτελή τους συμφέροντα. Αλλά ας μην πέσουμε στην παγίδα να του αποδώσουμε όλες τις συμφορές. Παλιότερα κι οι χιτλερικοί καπηλεύτηκαν το Νίτσε και τον Βάγκνερ.

Κάποτε, για λίγα μέτρα χωράφι σκοτώνονταν αδέλφια μεταξύ τους. Αλλά σίγουρα δεν φταίει το χωράφι...

Το ποδόσφαιρο φαίνεται πως έχει τις ρίζες του σ' ένα βίαιο άθλημα που έπαιζαν οι ρωμαϊκές λεγεώνες, και μέσω αυτών διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη.

Στην Αγγλία του 14ου αιώνα είχε τεθεί εκτός νόμου. Όσοι έπαιζαν ποδόσφαιρο συλλαμβάνονταν και φυλακίζονταν.

Οι αριστοκράτες κι οι ευγενείς φεουδάρχης δεν το χώνευαν. Ήταν άθλημα των "αγροίκων". Και γινόταν συχνά αφορμή λαϊκών εξεγέρσεων.

Μέχρι κι ο Σαίξπηρ το 1605 φρόντισε να συκοφαντήσει το ποδόσφαιρο.

Στο "Βασιλιά Λιρ" χρησιμοποιεί τη λέξη "ποδοσφαιριστής" ως βρισιά: "... you base football player"!  Δηλαδή... "ποταπέ", "χαμερπή".