Ο Αναξιμένης ήταν κι αυτός απ' τη Μίλητο, μαθητής του Αναξίμανδρου, κι έζησε γύρω στο 550 π.Χ.
Ακολουθώντας την ιωνική φιλοσοφική παράδοση, διαφοροποιήθηκε απ' τους προγενέστερους δασκάλους του, τον Θαλή και τον Αναξίμανδρο, επιλέγοντας ως "θεμελιώδη αρχή και ουσία" τον Αέρα, δηλαδή ένα φυσικό στοιχείο που είναι ταυτόχρονα και άπειρο και προσδιορίσιμο.
Ο Αέρας υπάρχει παντού, γεμίζει και εμπεριέχει τα πάντα, είναι αστείρευτος και βρίσκεται σε διαρκή μεταβολή και κινητικότητα, εξασφαλίζοντας έτσι την αλλαγή, εξέλιξη και πολυπλοκότητα των όντων.
Κατά τη γνώμη του όλα τα όντα αποτελούνται από τον ίδιο Αέρα, διαφοροποιούνται όμως μεταξύ τους ανάλογα με το βαθμό συμπύκνωσης και αραίωσης αυτού...
Ο Αναξιμένης κάνει διάκριση της ύλης και των ιδιοτήτων της.
Η ύλη που συμπυκνώνεται είναι ψυχρή, ενώ αυτή που αραιώνει είναι θερμή.
Στο συμπέρασμα αυτό μη νομίζετε πως κατέληξε κατόπιν βαθυστόχαστης ή επιστημονικής έρευνας.
Απλά, παρατήρησε πως όταν φυσούμε τον αέρα με μισόκλειστα χείλη (κάτι που το θεώρησε "συμπύκνωση") αυτός γίνεται ψυχρός, ενώ όταν χουχουλιάζουμε με ορθάνοιχτο στόμα ("αραίωση") ο αέρας γίνεται θερμός.
Βέβαια, και οι δικές του απόψεις ανατράπηκαν απ' τα νεότερα πορίσματα της επιστήμης.
Είναι προφανές πως όταν αναφερόμαστε στους Ίωνες του 6ου π.Χ. αιώνα δεν μπορούμε να μιλάμε για "επιστήμονες" αλλά για "φιλοσόφους" και "θεολόγους"!
Διατύπωσαν απλά κάποιες υποθέσεις που στη συνέχεια θεμελίωσαν φιλοσοφικά χωρίς πειραματική επαλήθευση. Αρκούνταν μόνο στη δική τους διαίσθηση και σε κάποια επιμελή παρατήρηση του φυσικού κόσμου.
Ο Αναξιμένης, π.χ., συσχέτισε τον θόρυβο που μια πυρακτωμένη μάζα σιδήρου προκαλεί καθώς εμβαπτίζεται στο νερό, με τον κρότο του κεραυνού. Και κατέληξε στο αφελές συμπέρασμα πως ο θόρυβος του κεραυνού προέρχεται απ' την προσπάθεια του καυτού αέρα να διασχίσει τα σύννεφα.
Κατά τον Αναξιμένη ο Αέρας είχε "θείες" ιδιότητες.
Ήταν άπειρος, αιώνιος, αόρατος, ζωοποιός.
Ήταν η πρώτη και ανώτερη αρχή. Απ' αυτόν προέρχονταν ακόμα κι οι Ολύμπιοι Θεοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου