Μπορεί η φιλοσοφία να φανεί κάπου χρήσιμη?

Οι περισσότεροι σήμερα έχουμε ταυτίσει τη φιλοσοφία με δυσκολονόητες θεωρητικές έννοιες!

Κι όχι άδικα.

Οι φιλόσοφοι υποτίθεται πως αναζητούν την αλήθεια, το νόημα της ύπαρξης, το αρχικό αίτιο και τον τελικό σκοπό.

Πολύ ωραία... μόλις τα βρουν ας μας φωνάξουν!

Κι επειδή όλ’ αυτά απλά δεν υπάρχουν, οι φιλόσοφοι είτε θα περάσουν όλη τους τη ζωή αιθεροβατώντας είτε θα κατασκευάσουν οι ίδιοι κάποιες "αλήθειες", "αίτια" και "σκοπούς", τα οποία, σε τελική ανάλυση, θα γίνουν η φυλακή τους.

Γιατί αν πιστέψεις πως υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αιτία της ύπαρξή σου και κάποιος συγκεκριμένος σκοπός, τότε αναγκαστικά πρέπει ν’ αφιερώσεις όλη σου τη ζωή σε αυτά!

Οπότε... αντίο ζωή!

Κατά τη γνώμη μου η φιλοσοφία πρέπει να έχει έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό: να βελτιώσει τη ζωή μας στο εδώ και τώρα.

Μπορεί να το κάνει αυτό η φιλοσοφία; 

Η γνώμη μου είναι πως ναι!

Ας δούμε ένα συγκεκριμένο ιστορικό παράδειγμα:

Το 494 π.Χ. γίνεται η πρώτη καταγεγραμμένη απεργία στα ιστορικά χρονικά.

Οι πληβείοι της Ρώμης παρατούν τα εργαλεία τους στα χωράφια των αφεντάδων, συγκεντρώνονται στον Ιερό Λόφο και διαμηνύουν πως δεν πρόκειται να ξαναεργαστούν αν δεν τους χαριστούν τα χρέη και δεν τους δοθούν πολιτικά δικαιώματα και δημόσιες γαίες να καλλιεργήσουν.

Το πράγμα οδηγούσε σε μεγάλο μακελειό, ώσπου ένας φιλόσοφος, ο Μενήνιος Αγρίππας, παίρνει το λόγο και τους αναπτύσσει πως η κοινωνία είναι σαν το ανθρώπινο σώμα όπου κάθε κοινωνική τάξη αντιστοιχεί σε ένα όργανο και πως απαιτείται η ειρηνική συνύπαρξη όλων.

Το επιχείρημα αυτό σήμερα φαίνεται απλοϊκό, αλλά τότε προκάλεσε μεγάλη αίσθηση.

Ο εμφύλιος αποφεύχθηκε, χωρίς όμως να πάψουν και οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί και οι αντίστοιχες κατακτήσεις.

Έτσι οικοδομήθηκε η φοβερή κοινωνική συνοχή της Ρώμης, η ικμάδα της δεν αναλώθηκε σε εσωτερικές έριδες και σε λίγους αιώνες έγινε κοσμοκράτειρα...