Οι ηθικολόγοι, στην πραγματικότητα, καταδικάζουν στους άλλους αυτό που οι ίδιοι ήθελαν να κάνουν αλλά το αποφεύγουν λόγω των κόμπλεξ, των εμμονών και των καταπιέσεων που επέβαλλαν στον εαυτό τους.
Ουσιαστικά, απωθούν στο βάθος τα δικά τους προβλήματα και στη συνέχεια τα προβάλλουν στα πρόσωπα των συνανθρώπων τους, αντιδρώντας με αφύσικη αυστηρότητα και κακία στις τυχόν "παρεκτροπές" τους.
Αν είχαν την τόλμη της ειλικρίνειας, θα ομολογούσαν πως φθονούν και ζηλεύουν τους "αμαρτωλούς" επειδή εκείνοι κάνουν όσοι και οι ίδιοι θα ήθελαν να απολαύσουν αλλά δεν το τολμούν.
Έτσι εξηγείται και το φαινόμενο πως κάποιοι ηθικιστές δεν μπορούν να ησυχάσουν όσο σκέφτονται πως κάπου ίσως να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που να απολαμβάνουν, π.χ., το σεξ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου