Αν υποθέσουμε πως η αγάπη είναι ανέφικτη, πρέπει, τουλάχιστον, να δείχνουμε συμπόνια?

Ο Σοπενάουερ θεωρεί ως βάση της ηθικής ζωής τη συμπόνια. Έτσι ονομάζει την «άμεση, ανεξάρτητη από κάθε υπολογισμό, σχεδόν ενστικτώδη, μετοχή στον πόνο του άλλου».
Με τη συμπόνια ο άνθρωπος υπερβαίνει τα εγωιστικά κίνητρα, γκρεμίζει το μεσότοιχο που τον χωρίζει απ’ τους άλλους.
Η «αρχή της συμπόνιας» κρύβει και μια μεταφυσική διάσταση: πίσω απ’ τη φαινομενική πολλαπλότητα και ποικιλία των ανθρώπων κρύβεται η κοινή φύση και ουσία τους. Έτσι επέρχεται μια ταύτιση του ενός ατόμου με τα άλλα, το «μη εγώ» γίνεται «εγώ»!
Η συμπόνια είναι η μόνη δύναμη ενάντια στην απανθρωπιά και στη βαρβαρότητα! Γίνεται η βάση και το κίνητρο για την κατάργηση των απάνθρωπων σχέσεων καταπίεσης.
Για το Νίτσε, όμως, η συμπόνια είναι το πιο επικίνδυνο ελάττωμα του ανθρώπου! Γιατί αντιτίθεται στο νόμο της εξέλιξης και της φυσικής επιλογής! Με τη συμπάθεια διατηρούμε στη ζωή κάτι που είναι έτοιμο να πεθάνει. Αυτό όμως αποτελεί καταστροφή για την ανθρωπότητα.
Για το Νίτσε η συμπόνια είναι «η αρετή των ξεπεσμένων»! «Ο άνθρωπος», λέει, «χάνει τη δύναμή του όταν συμπονεί»!
Ο, κατά το Νίτσε, «άνθρωπος της συμπόνιας» είναι υποκριτής και ματαιόδοξος! Στην πραγματικότητα επιζητά την αυτοεπιβεβαίωση και την ηδονή: απολαμβάνει το συναίσθημα της συμπόνιας και βιώνει την έμπρακτη εκδήλωσή της ως άσκηση δύναμης…